Jest to chwilowe unieruchomienie pozycji stawu w ściśle określonym ułożeniu jednostek, które on łączy (np. przedramienia i ramienia lub sąsiednich paliczków palca). Ustalenia stawów mogą być mięśniowe i więzadłowe.

Ustalenie mięśniowe wytwarza opór w stawie przy pomocy zwiększenia napięcia mięśni. Jest ono zjawiskiem dynamicznym, więc zużywa dużo energii grającego. Stopień takiego ustalenia można regulować dla uzyskania różnic siły i gatunku dźwięku.

W przeciwieństwie do mięśniowego, ustalenie więzadłowe jest statyczne, wymaga więc dużo mniej wysiłku. Polega ono na znalezieniu takiego ułożenia ręki, w którym kość poprzednia popycha następną. Na tej zasadzie tworzy się łańcuch takich ustaleń sięgający od barku do dna klawisza (most Neuhausa). Większość siły użytej do uderzania klawisza pochodzi wtedy z mięśni barku i bioder (te ostatnie poruszają masą tułowia), a jedynie sterowanie tą siłą przypada słabym mięśniom dłoni i palców.

Jest to po prostu bardzo małe ustalenie. Przejmuję ten trafny termin od Cz.Sielużyckiego, który stosuje go w odniesieniu „[...] do nieznacznego napięcia statycznego, czyli tylko «przytrzymania» jednostki w pozycji” i „dla odróżnienia od silniejszych napięć”, precyzując w przypisie, że „Stopień fiksacyjnego ustalenia jednostek ruchowych w grze jest często tak mały, że można go - za J. Ekierem - określić jako instrumentalne zero napięcia”. Fiksacja jest szeroko stosowana w zaawansowanej technice pianistycznej, szczególnie w ruchach rzutowych i zamachowych, jako wspomaganie ustaleń więzadłowych.